လွမ်းနေမယ် နန်းလေးရယ်

(ဒီဇာတ်လမ်းလေးက တကယ့် ဖြစ်ရပ်မှန်လေးပါ) ၂၀၀၈ ခုနှစ်၊ ဧပြီလ (၃) ရက်။ မကြာခင် သင်္ကြန်ကျတော့မည်။ သင်္ကြန်ရယ်၊ ဥသြရယ်၊ ရွက်ကြွေလေးတွေရယ်၊ ရှင်းပြီးလှပနေတဲ့ ကောင်းကင်ပြာလေးရယ်… ဒါတွေဟာ နွေဦးပန်းချီကားတစ်ချပ်ထဲက နွေသရုပ်စုတ်ချက်တွေပါပဲ ချစ်သူရယ်..။ ဟိုးဝေးဝေး ဗာင်္ဒပင်က သစ်ရွက်လေးတွေ တစ်ရွက်ချင်း မြေသို့ ဝဲပျံကျနေတာ၊ ခပ်လှမ်းလှမ်း ပိတောက်ပင်ပေါ်က ဥသြငှက် တေးဆိုနေတာတွေကြည့်ပြီး ဘာလိုလို အလွမ်းကြီးက ရင်ကို ဗျောင်းဆန်စေပါတယ်…။ ရည်းစားရှိသူမပြောနဲ့ မရှိသူတွေတောင် နွေရောက်ပြီဆို ဘာလိုလိုနဲ့ ဘယ်ကိုလွမ်းရမှန်းမသိအောင် ခံစားရတယ်လေ..။

“ဟေ့ကောင်… ချစ်စမ်းကို.. ငါခေါ်နေတာကြာပြီ… ဘာတွေငေါင်ပြီး.. ခေါ်မကြား အော်မကြား ဖြစ်နေလဲကွာ…” မင်းသူမှ ပြောပြောဆိုဆို ခုံတစ်လုံးဆွဲပြီး ဘေးမှာဝင်ထိုင်သည်။ မင်းသူက အိမ်မှာ ဆေးဆိုင်ဖွင့်ထားသည်။ လိုသောဆေးများဝယ်ရန် ဗိုလ်ချုပ်ဈေး သွားမည်၊ အဖော်လိုက်ခဲ့ပါဆိုသဖြင့် ဈေးသို့ ရောက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ ဈေးရောက်တော့ မင်းသူက လိုသောဆေးများဝယ်ရန် ဈေးထဲဝင်သွားခိုက် မိမိတစ်ယောက်တည်း ဈေးထဲရှိ “ဒေါ်ရိတ်ကြီး လဘက်ရည်ဆိုင်” မှာထိုင်ပြီး လဘက်ရည်သောက်ရင်း မင်းသူကို စောင့်နေစဉ် နွေပန်းချီကားအား ကြည့်ရင်း စဉ်းစားခန်းဝင်နေမိခြင်း ဖြစ်သည်။

“အော်.. မင်းသူ.. Sorry ကွာ.. သင်္ကြန်အကြောင်း စဉ်းစားနေတာပါ..။ မင်းရော… အားလုံးဝယ်ပြီးသွားပြီလား ” ” ဒီမှာတော့ပြီးပြီ..၊ မရတာတွေတော့ မင်္ဂလာဈေးမှာ ဆက်ရှာကြတာပေါ့ ” ” ဒါဆိုလည်း မင်္ဂလာဈေး သွားမယ်လေ…”။ သူ့အားပြောပြီး စားပွဲထိုးအားခေါ်ကာ ပိုက်ဆံရှင်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား ထိုင်ရာမှထကာ လေဟာပြင် ဘတ်(စ်)ကားမှတ်တိုင်ဘက် လမ်းလျှောက်လာခဲ့ကြသည်။ လေဟာပြင်မှတ်တိုင်ရာက်တော့ ဘတ်(စ်)ကားစောင့်နေသည့် လူအနည်းငယ် တွေ့ရသည်။ မင်္ဂလာဈေး သွားမှာဆိုတော့ (၄၆) ကား စောင့်ရသည်။ (၅) မိနစ်ခန့်ကြာတော့ (၄၆) ဟိုင်းလတ်ကား ရောက်လာသည်။ ကားပေါ်မှအဆင်း လူကိုစောင့်ပြီး နေရာရရန် ကားပေါ် အမြန်တက်ရသည်။

ကားပေါ်ရောက်တော့ ညာဘက်ခြမ်းဘေးခုံ နောက်ဆုံးမှာ နေရာရသည်။ ဟိုင်းလတ်ကားတွေက ဘယ်ဘက် (၆) ယောက်၊ ညာဘက် ( ၆) ယောက်၊ အလယ် (၄) ယောက်ခန့်သာ ချောင်ချောင်ချိချိ စီးလို့ရသည်။ ဒီလမ်းကြောတွေမှာက ကားအလာကြဲတော့ ကားတစ်စီးလာပြီဆိုတာနဲ့ လူအုပ်က အတင်းတိုးဝှေ့တက်ရသည်။ ဒါမှလည်း နေရာရမှာကိုး။ ဒီလိုနဲ့ ကားထွက်လာပြီး ဆောက်လုပ်ရေး မှတ်တိုင်ရောက်တော့ ကားပေါ်က (၂) ယောက်ဆင်းပြီး၊ အောက်က အသက်ကြီးကြီး အမျိုးသား (၁) ဦး နှင့် အသက် (20) ဝန်းကျင် ကောင်မလေးတစ်ယောက်တို့ တက်လာသည်။ သူတို့လည်း ရရာအလယ်ခုံမှာ ဝင်ထိုင်ဖြစ်တော့ ကောင်မလေးက ကျွန်တော့်ရှေ့ တည့်တည့်မှာ ထိုင်ဖြစ်သွားသည်။ ကောင်မလေးက တကယ်လှသည်။

၀၀လုံးလုံးလေးနဲ့ ရှမ်း၊ ကရင် တစ်ခုခုစပ်ပုံရသည်။ အသားက အရမ်းဖြူတော့ ပါးနှစ်ဖက်မှာ သွေးကြောစိမ်းလေးတွေတောင် တွေ့ရသည်။ ရှန်သားပန်းရောင် လက်စကတ်အင်္ကျီလေးကို အောက်ကအနက်ရောင် ထမီစကတ်နှင့် တွဲဝတ်ထားသဖြင့် ဖြူနေတဲ့အသားနဲ့ အရမ်းလိုက်ဖက်ပြီး ကြည့်လို့တကယ်ကောင်းသည်။ ကျွန်တော်လည်း သူ့ရဲ့အလှမှာ ငေးမိနေတုန်း သူက လှည့်အကြည့်၊ မျက်လုံးချင်း ဆုံသွားသည်။ ကျွန်တော် သူ့ကို ကြည့်နေတယ်ဆိုတဲ့ အသိနဲ့ ရှက်သွားတဲ့ သူ့မျက်နှာလေး တစ်ဘက်ပြန်လှည့်သွားသည်။ ကျွန်တော်လည်း သူ့ဆီကအကြည့်ကို မလွဲဖြစ်ပဲ တစ်လမ်းလုံး ငေးလာမိသည်။ သူလည်း တစ်ချက်တစ်ချက် ကျွန်တော့်ကို ပြန်ကြည့်သည်။ ဒီလိုနဲ့ (၃) လမ်း မှတ်တိုင်ရောက်တော့ သူ့ဘေးခုံကလူ ဆင်းသွားသဖြင့် ဘေးခုံကို သူရွှေ့သွားသည်။

ကံကောင်းချင်တော့ သူ့နေရာက ကျွန်တော့်ရှေ့တည့်တည့်မှာ ဖြစ်နေသည်။ ကျွန်တော် ကြည့်နေမှန်းသိတော့ သူလည်း မကြာမကြာ ပြန်ကြည့်သည်။ ချစ်သူရယ် အကြည့်ချင်းဆုံရင် ရင်ခုန်တယ်ဆိုတာ တကယ်ပဲနော်…။ တို့ရင်ထဲ ဗျောင်းဆန်နေပါတယ်။ သူလည်း တို့လိုပဲနေမှာပေါ့…။ တို့နဲ့ အကြည့်ဆုံတော့ မျက်လွှာချသွားတာတွေ၊ သက်ပြင်းချတာတွေ၊ မျက်နှာတစ်ဘက် လွဲသွားတာတွေ ဒါတွေဟာ တို့ကို သတိထားမိသွားတယ်ဆိုတာ တို့က ဝန်ခံနေသလိုပဲလေ။ ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်း မျက်လုံးစစ်ဆင်ရေး လုပ်နေတာကို ဘေးက မင်းသူကတော့ မရိပ်မိပါ။ သူလည်း သူ့အတွေးနဲ့သူမို့ စကားလည်း မပြောဖြစ်ကြ။ စကားမပြောဖြစ်တာကိုက ကျွန်တော့်အတွက် အခွင့်အရေး ပိုရခဲ့သည်။

ဒီလိုနဲ့ မင်္ဂလာဈေး မှတ်တိုင်ရောက်တော့ ကားပေါ်မှ နှစ်ယောက် ဆင်းလိုက်ကြသည်။ သူလည်း ကျွန်တော်တို့နောက်က လိုက်ဆင်းလာတာ တွေ့သည်။ ကားပေါ်မှဆင်းပြီး သူက လမ်းတစ်ဘက်ကို ကူးသွားသည်။ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်လည်း မင်္ဂလာဈေးဘက်ကူးလာရင်း လမ်းတစ်ဘက် ရောက်နေတဲ့ သူ့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူက ကျွန်တော့်ကို ပြန်အကြည့်နဲ့ ဆုံသည်။ အဲ့လို အကြည့်ဆုံတဲ့ခဏ သူ့မျက်နှာပေါ်မှာ အပြုံးရိပ်လေးတစ်ခု လှစ်ကနဲ တွေ့ဘိုက်ရသည်။ စိတ်ထဲ ဆုံးဖြတ်ချက် တစ်ခုချရင်း…. “မင်းသူ… မင်းသွားနှင့်တော့… ငါရှာစရာလေး တစ်ခုရှိလို့ ပြီးမှလိုက်ခဲ့မယ်…။ ဈေးအပေါ်ဆုံးထပ် လဘက်ရည်ဆိုင်ကပဲ စောင့်လေ..” “ဘယ်လိုဖြစ်တာလည်းကွာ… ဗြုန်းစားကြီး” မင်းသူကို ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ ကားလမ်းတစ်ဘက်သို့ အလျင်အမြန် ကူးသွားလိုက်သည်။

သူလေးကတော့ ဖြည်းဖြည်းချင်းလှမ်းရင်း မီးပွိုင့်ထိပ်နား ရောက်တော့မည်။ ကိုယ်လည်း သူ့ကိုမှီအောင် ခြေလှမ်းကို မြန်မြန်လှမ်းလိုက်သည်။ မီးပွိုင့်ထိပ်ရောက်တော့ သူက ပလာဇာဘက် ချိုးကွေ့ပြီး ဆက်လျှောက်သည်။ ကိုယ်လည်း မီးပွိုင့်ထိပ်ကနေ သူချိုးတဲ့ဘက်လိုက်ချိုးရင်း သူ့နားရောက်တော့…. “ယူက အရမ်းမြန်တော့… မနည်းလိုက်ရတယ်…” ကျွန်တော့်စကားသံကြားတော့ သူလှည့်ကြည့်သည်။ ပြီးတော့ မျက်လုံးလေးဝိုင်းပြီး၊ အံ့သြသွားတဲ့ပုံနဲ့… “ဟင် !!! … ကို လိုက်လာတယ်” “ဟုတ်တယ်.. ယူ့ကိုခင်ချင်လို့ လိုက်လာတာ…” ကျွန်တော့်စကားကြားတော့ သူ့နှုတ်ခမ်းလေး တစ်ချက်တွန့်ရင်း ပြုံးသည်။

” တို့လည်း ခင်တတ်ပါတယ်… ဒါပေမဲ့ ကို့ကိုကြောက်တယ်…” ” ခင်တာပဲဟာ… ဘာကြောက်စရာရှိလို့လဲ..” ” အင်းလေ… ပြောမဲ့သာပြောတာ.. ကိုက ဆိုးမဲ့ပုံတော့.. မပေါက်ပါဘူး” “ဒါဆို.. ယူနဲ့တို့နဲ့.. သူငယ်ချင်းဖြစ်ပြီပေါ့…” ” ဘာဆိုင်လို့လဲ…” “ဆိုင်လားမဆိုင်လားတော့ မသိဘူး… တို့ဖုန်းနံပတ် ပေးခဲ့မယ်.. မနက်ဖြန် ဖုန်းဆက်လေ…” “အခုကော ဆက်လို့မရဘူးလား…” ” အင်း… ရတယ်.. ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့မအားဘူး… မနက်ဆိုရင်တော့ အေးအေးဆေးဆေး စကားပြောလို့ အချိန်ရတယ်လေ…” သူ့အားပြောရင်း အင်္ကျီအိတ်ထဲမှ စာရွက်အပိုင်းလေး တစ်ခုထုတ်ကာ ကျွန်တော့် Hand Phone နံပတ်ရေးပြီး သူ့အားပေးလိုက်သည်။ ” ဖုန်းဆက်နော်… တို့အလုပ်တွေ ရှိသေးလို့ သွားတော့မယ်…” သူ့ကို ပြုံးပြနှုတ်ဆက်ပြီး ကားလမ်းကူးကာ မင်္ဂလာဈေးဘက် ပြန်လျှောက်လာခဲ့သည်။

ချစ်သူရယ် ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီနေ့တောင် မင်းနဲ့တွေ့ချင်ပါရဲ့။ မင်းသူ ဆေးဝယ်ဖို့ရှိတော့ ဒီကောင့်ကိုထားခဲ့ပြီး ကိုယ်လစ်သွားရင် မကောင်းဘူးလေ။ နောက်နေ့မှ ချစ်သူမျက်နှာလေးငေးရင်း စကားတွေ ပြောကြမယ်နော်…။ သူ့ကို စာရွက်ပိုင်းလေးဖြင့် ဖုန်းနံပတ် ပေးလိုက်စဉ်က မိမိနာမည်ပါ ထည့်ရေးပေးလိုက်သည်။ မိမိကို သူတစ်ကယ် ကြွေတယ်ဆိုရင်ဖြင့် ဖုန်းဆက်လာလိမ့်မည်။ မိမိကတော့ သူ့ဆီမှ ဖုန်းနံပတ် မတောင်းထားလိုက်မိ။ ကိုယ့်ဖုန်းနံပတ်သိရင်ပဲ သူဆက်သွယ်လို့ ရပြီလေ။ သူလေးအကြောင်း စဉ်းစားရင်း လှေကားထစ်များအတိုင်း မင်္ဂလာဈေးအပေါ်ဆုံးထပ် လဘက်ရည်ဆိုင်ရှိရာသို့ တက်လာခဲ့လိုက်သည်။

လဘက်ရည်ဆိုင် ရောက်တော့ စားပွဲထိုးလေးအား လဘက်ရည် ကျစိမ့်တစ်ခွက်နှင့် လန်ဒန် (၁) ပွဲ မှာလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မင်းသူ Hand Phone အား လှမ်းခေါ်ကာ ရောက်ပြီဖြစ်ကြောင်းနှင့် လဘက်ရည်ဆိုင်၌ ရှိကြောင်း ပြောလိုက်သည်။ စားပွဲထိုးလာချပေးသော လဘက်ရည်အား တစ်ငုံမော့သောက်ပြီး ကော်ဘူးထဲမှ လန်ဒန် (၁) လိပ် ထုတ်ကာ မီးညှိရှိုက်ဖွာလိုက်သည်။ ဟိုးဝေးဝေးသို့ မျောလွင့်သားသော မီးခိုးငွေ့များနှင့်အတူ မိမိ၏ အတွေးများမှာလည်း ဟိုးအဝေးဆီ ပျံ့လွှင့်လို့နေသည်။ ဖြူဖြူသန့်သန့်၊ ၀၀လုံးလုံးလေးနဲ့ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ကောင်မလေးရယ်… သေချာကြည့်တော့ မင်းလေးက နန်းဆုရတီစိုးနဲ့ အနည်းငယ်ဆင်သည်။

နန်းဆုရတီစိုးသာ နည်းနည်းဝရင် မင်းလေးနဲ့ တစ်ပုံစံတည်းပါပဲ ကောင်မလေးရယ်။ မင်းပြုံးလိုက်ရင် ပါးချိုင့်လေးက ပေါ်တယ်ဆိုရုံ ရေးရေးလေးနဲ့ အရမ်းကို ချစ်စရာကောင်းသည်။ စကားသံက တမင်လုပ်ပြောတာ မဟုတ်ပေမဲ့ ချွဲသလိုလိုနဲ့ ရင်ဘတ်ထဲထိ ထိုးဖောက်နိုင်စွမ်းရှိသည်။ သူ့ရင်သားလေးတွေဆို လုံးပြီး ဝိုင်းနေသည်။ အရပ်ကတော့ ကြည့်ကောင်းသည်ဆိုရုံ ၅ ပေ ၂ လောက်တော့ရှိမည်။ နှုတ်ခမ်းသား ဖူးဖူးလေးတွေက မထိရက်၊ မငုံရက်စရာ။ ” ရောက်တာကြာပြီလား ချစ်စမ်းကို..” ခုံတစ်လုံးဆွဲကာ ဘေးမှာဝင်ထိုင်ရင်း မေးလိုက်သော မင်းသူစကားသံကြားမှ မိမိအတွေးများ လွင့်ပျောက်သွားသည်။ တိုနေပြီဖြစ်သော စီးကရက်အား ပြာခံခွက်ထဲ ထိုးချေပြီး… “မကြာသေးပါဘူးကွာ… စောစောကပဲ ရောက်တာ..” မင်းသူဘက်လှည့်ရင်း ဖြေလိုက်သည်။

” မင်း ဘာသွားရှာတာလဲ ချစ်စမ်းကို… ရခဲ့လား…” ” ငါ့ညီမက သူ့ဟန်းဆက် ပျက်သွားလို့ ရှာခိုင်းလိုက်တာ.. အဲ့ဒါသွားကြည့်တာ.. သူပြောတဲ့ မော်ဒယ်က ရှာမတွေ့ပါဘူးကွာ… ဒါနဲ့ မင်းဆေးတွေရော အားလုံးဝယ်ပြီးပြီလား…” ” ပြီးပြီဆိုပါတော့…” မင်းသူကပြောပြီး အနီးရှိ စားပွဲထိုးလေးအား လဘက်ရည်တစ်ခွက် လှမ်းမှာသည်။ ” ဒေါ်လာဈေးသာကျတယ်… ဆေးတွေကတော့ ဈေးမကျပါဘူးကွာ..” စားပွဲထိုးလာချပေးသော လဘက်ရည်အား တစ်ငုံသောက်ရင်း မင်းသူက စိတ်ပျက်လက်ပျက် ပြောသည်။ ” စီးပွားရေးသမားတွေကတော့ ဘယ်သူသေသေ ငါမသေရင်ပြီးရော ဆိုသလို သူတို့အတွက်ပဲ ကြည့်မှာပေါ့ကွာ..” ” ဒေါ်လာဈေး တက်တုန်းကတော့ ငွေဈေးတက်လို့ဆိုပြီး ကုန်စည်အားလုံး ဈေးတက်တယ်ကွာ… အခု ငွေဈေးကျတော့ ဈေးပြန်မချဘူး….” မင်းသူကပြောပြီး ရေနွေးကြမ်း တစ်ခွက်ငဲ့ကာ မော့သောက်သည်။

မင်းသူကို စကားပြန်ပြောမည် လုပ်စဉ် ဖုန်းမြည်လာသဖြင့် ခါးကြားဖုန်းအိတ်ထဲမှ ဖုန်းကိုထုတ်ပြီး Pager ကို ကြည့်လိုက်သည်။ ဖုန်းနံပတ်ကတော့ မြီု့တွင်းမှပင်ဖြစ်သည်။ Answer ကိုနှိပ်ပြီး ထူးလိုက်သည်။ ” ဟဲလို… အမိန့်ရှိပါ…” ” ကိုချစ်စမ်းကိုလားရှင်..” တစ်ဘက်မှ ဆည်းလည်းသံလေးတစ်ခု လှုပ်ခတ်သွားသည်။ ” ဟုတ်ပါတယ်… အခုပြောတာ ဘယ်သူလဲ မသိဘူး…” ” အင်း ဟုတ်သားပဲ… ကို့ဖုန်းနံပတ် ဟုတ်၊မဟုတ် သိချင်လို့ ဆက်ကြည့်တာ… ” ” အော်.. သိပြီ.. စောစောက ကောင်မလေးလား” ” ဟုတ်..” “အင်း.. စောစောက နာမည် မမေးလိုက်ရဘူး… နာမည်ပြောဦးလေ…” “အိမ်နာမည်လား၊ မှတ်ပုံတင်ထဲကလား…” “နှစ်ခုစလုံးပြောလေ…” “အိမ်နာမည်က ကိကိ၊ မှတ်ပုံတင်မှာက နန်းမြတ်သဇင်” ” ရှည်လိုက်တာ… နန်းလို့ပဲခေါ်မယ်… ဖြစ်မလား…” “ဟုတ်…” ” မနက်ဖြန် ဖုန်းပြန်ဆက်နော်…” “ဟုတ်… ဒါပဲနော် မနက်ကျမှ ဆက်လိုက်မယ်….” ပြောပြီး ဖုန်းချသွားသည်။

” ဘယ်သူလဲကွ ” ဖုန်းချပြီးမှ မင်းသူက မေးသည်။ ” ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးကွာ… အသိတစ်ယောက်ပါ…” မင်းသူကိုပြောရင်း စားပွဲထိုးကိုခေါ်ကာ ပိုက်ဆံရှင်းလိုက်သည်။ ဒီကောင့်ကိုတော့ အသိပေးလို့မရ။ ဒီကောင်က ပါးစပ်အရမ်းဖွာသည်။ အိမ်က ဝင်ထွက်နေကျဆိုတော့ ညီမတွေ၊ အစ်မတွေကို ဖွလိုက်ရင် အချောင် အကျယ်ချုပ်မိသွားမည်။ အစ်မတွေက ဇာတ်လမ်းရှုပ်တာ သိပ်မကြိုက်။ ” ပြန်ကြမလား ချစ်စမ်းကို…” ” အေး.. ပြန်မယ်ကွာ…..” ပြောပြီး နှစ်ယောက်သား ထလိုက်ကြသည်။ အပြင်မှာတော့ မိုးတွေအုံ့နေတာ တွေ့ရသည်။ သင်္ကြန်မိုးများ ရွာမလား မသိ။ တို့ရင်ထဲမှာတော့ အကြင်နာမိုးတွေ ရွာနေပြီ နန်းလေးရယ်…။

အခန်း(၂) ညက ညဉ့်နက်သည်အထိ အင်တာနက် ထိုင်သုံးဖြစ်သဖြင့် ည (၁၂) နာရီကျော်မှ အိပ်ယာဝင်ဖြစ်သည်။ မနက်ကျတော့ (၈) နာရီလောက်မှ နိုးသည်။ အိပ်ယာမှထကာ မျက်နှာသစ်၊ ရေချိုးပြီး Breakfast ဆွဲရန် လမ်းထိပ်က လဘက်ရည်ဆိုင်ဘက် ထွက်လာခဲသည်။ ဒီနေ့အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိကြ။ အဒေါ်တစ်ယောက်၏ကလေး ရှင်ပြုရှိသဖြင့် မနက်အစောကြီးကတည်းက တစ်အိမ်လုံး သွားကြသည်။ မိမိမှာ အိပ်ကောင်းတုန်းမို့ မနိုးပဲ ထားခဲ့ပုံရသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း အလှူတွေ ဘာတွေဆို သွားလေ့သွားထ သိပ်မရှိ။ ဒီလိုနဲ့ လဘက်ဆိုင်ရောက်တော့ ကျစိမ့်တစ်ခွက်၊ လန်ဒန် (၁) ပွဲနှင့် နန်းကြီးသုပ်တစ်ပွဲ မှာလိုက်သည်။

နန်းကြီးသုပ်မှာမှ နန်းလေးကို သတိရသွားသည်။ သူရော ဒီအချိန် ဘာလုပ်နေမလဲ။ တို့သတိရသလို တို့ကိုရော သတိရနေမလား။ မတွေ့ခဲ့ကြရင် ကောင်းမယ် နန်းရယ်။ အခုတော့ တစ်ယောက်သောသူမှာ အလွမ်းတွေနဲ့ တိုင်ပတ်နေပြီလေ…။ သူ့အကြောင်းစဉ်းစားရင်း စားပွဲထိုးလေး မုန့်နဲ့ လဘက်ရည်လာချမှ အတွေးပြတ်သွားသည်။ ဗိုက်ဆာနေသဖြင့် နန်းကြီးသုပ်က ခဏလေးနဲ့ ဗိုက်ထဲရောက်သွားသည်။ အေးစပြုနေပြီဖြစ်သော လဘက်ရည်အား တစ်ဝက်ခန့်မော့ပြီး စီးကရက် (၁) လိပ်ကို မီးညှိရှိုက်ဖာလိုက်သည်။ ဒီမှာတင် အိတ်ထဲမှ ဖုန်းမြည်လာသဖြင့် ကြည့်လိုက်တော့ မြို့တွင်းမှ ဖုန်းနံပတ် ဖြစ်သည်။ ဖုန်းဖြေလိုက်တော့ ” ဟေ့… ကိုလား..” ရင်ထဲစွဲနေသည့် ဆည်းလည်းသံလေး ဖြစ်သည်။

အရမ်းပျော်သွားပြီ နန်းရယ်။ ” အင်း… နန်းလား.. ဘယ်ကဆက်တာလဲ…” ” လမ်းထိပ်ဈေးနားက PCO က ဆက်တာ..” “နောက်နေ့ဆက်မယ်ပြောတာ ကတိတည်သားပဲ..” “အိမ်က ဆိုင်အတွက် ဈေးလာဝယ်ရင်း.. ကို့ကို သတိရလို့ ဆက်လိုက်တာ…” ” ဘာဆိုင်ဖွင့်ထားလို့လဲ…” ” အအေးဆိုင်ပါ… အမေနဲ့ နန်းတို့ညီအစ်မတွေ စုလုပ်ကြတာလေ..” “အော်… ကိုလာလည်လို့ ဖြစ်မလား…” ” လာလည်လို့တော့ ရပါတယ်… ဒါပေမဲ့ အမေတို့ သိသွားရင် မကောင်းဘူးနော်…” ” ပေါက်ပါတယ် နန်းရယ်… ဆိုင်တော့ မလာပါဘူး.. အပြင်တစ်နေရာမှာ တွေ့မယ် ဆိုရင်ရော… ” ” ဘာလို့ တွေ့ချင်တာလဲ…” ” အင်း… စကားတွေ ပြောဖို့ပေါ့ …” ” အခုလည်း ပြောနေတာပဲ..” ” အခုပြောတာက အသံပဲ ကြားရတာလေ… အပြင်မှာတွေ့တော့ နန်းမျက်နှာလေးကိုငေးရင်း ပြောရမှာဆိုတော့ အလွမ်းပိုပြေမလားလို့” ။

” ဘာမှမဆိုင်ဘူး..” ” ဆိုင်ချင်ပါတယ် နန်းရယ်…” ” ဘာကိုလဲ…” ” ပြောရမလား…” ” အင်း…” ” မနေ့က စတွေ့ကတည်းက ဖြစ်နေတာ..” ” ဘာဖြစ်တာလဲ ” ” နန်းကို စွဲသွားတာ…” ” ဟုတ်ပဲနဲ့..” ” တကယ်ပါ ကောင်မလေးရယ်…” ” ဟား.. ဟ.. ရယ်ရတယ်..” ” မလှောင်ပါနဲ… နန်းရယ်.. တို့ယူ့ကို အရမ်း သံယောဇဉ် ဖြစ်နေပါပြီ…” ” ဟင်း.. ဟင်း.. (၅) မှတ်တော့ ပေးလိုက်ပြီ… (၄၀) ရရင်တော့… အောင်ပြီနော်…” ” (၄၀) မကဘူး.. ဂုဏ်ထူးတောင်ထွက်မှာ… တို့က တကယ်ခံစားနေရတာလေ…” ” ထားပါတော့… ဈေးလာတာကြာပြီ.. အိမ်က စိတ်ပူနေတော့မယ်.. နောက်နေ့မှ ပြန်ဆက်မယ်နော်… ဘိုင့်…” ရင်ဖွင့်ဖို့ကြံတုန်း ပြောပြောဆိုဆို ဖုန်းချသွားသည်။ တမင် ဟက်ကော့ကြီး လုပ်သွားတာဖြစ်သည်။

အပြင်မှာ ဆုံဖြစ်မှ မှတ်လောက်အောင် ဒဏ်ပေးရမည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီလောက်ပြောရတာကိုပဲ ရင်ထဲ ပေါ့သွားသလို ဖြစ်ရသည်။ နွေလေရူးတစ်ချက် ဝေ့အသွားမှာ လှုပ်ခတ်သွားတဲ့ သစ်ရက်တွေလိုပဲ ကိုယ့်ရင်တွေလည်း မင်းလေးကြောင့် အရမ်းခုန် လှုပ်ခတ်နေပါတယ်.. နန်းရယ်…။ နေ့တိုင်းလိုလို နန်းနဲ့ ဖုန်းပြောဖြစ်သည်။ မနက် (၉) နာရီ ဝန်းကျင်ခန့် သူဈေးလာတိုင်း ကျွန်တော့်ဆီ ဖုန်းဆက်တတ်သည်။ ဖုန်းထဲမှာ ဟိုဟိုဒီဒီပြောရင်း သတိရကြောင်း ခင်ကြောင်း စတာတွေ ပြောဖြစ်သည်။ ရည်းစားစကားပြောမယ်ကြံတိုင်း နန်းက စကားလွှဲပစ်တတ်သည်။ အပြင်မှာတွေ့ဖို့ ပြောတိုင်း အလုပ်မအားကြောင်း၊ သွားစရာရှိကြောင်း စသည်ဖြင့် ဝေ့လည်လည် လုပ်သည်။ ဒီလိုနဲ့ သူနဲ့ခင်ပြီး (၁) ပတ်လောက်ကြာတော့ သူဖုန်းဆက်တုန်း အပြင်မှာ တွေ့ချင်ကြောင်း ပူဆာတော့ သူလည်း ကျွန်တော့်ကို သနားသွားသည်ထင်သည်။

နောက်နေ့ နေ့လည် (၁) နာရီခန့် သူလာခဲ့မည် ဖြစ်ကြောင်း၊ စတွေ့ခဲ့သည့် မင်္ဂလာဈေး မီးပွိုင့်ထောင့်က စောင့်နေမည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောပြီး ဖုန်းချသွားသည်။ နောက်နေ့က…. ၂၀၀၈ ခုနှစ်၊ ဧပြီလ (၁၀) ရက်။ နေ့လည် (၁) နာရီထိုးခါနီး မင်္ဂလာဈေး မီးပွိုင့်ထောင့်ကို ရောက်သည်။ အနီးရှိ ကွမ်းယာဆိုင်၌ စီးကရက်ဝယ်ပြီး မီးတို့လိုက်သည်။ လက်ထဲမှ ဆေးလိပ်ကို တစ်ချက်ဖွာပြီး ဘေးဘီကိုကြည့်ရင်း နန်းကို ရှာလိုက်သည်။ အရိပ်အယောင်တော့ မတွေ့သေး။ နန်းနဲ့တွေ့ရင် ဘယ်သွားမလဲ၊ ဘာပြောမလဲ စတာတွေတွေးရင်း သက်ပြင်းတစ်ချက်ကို မှုတ်ထုတ်လိုက်မိသည်။ မတွေ့ခင်သာ တွေ့ချင်နေပေမဲ့ တကယ်တွေ့ရပြီဆိုတော့ ဘယ်ကဘယ်လို စရမှန်း မသိ။ ” ဟေ့.. ကို.. ရောက်နေတာ ကြာပြီလား..” စကားသံကြားလို့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ နန်းဖြစ်နေသည်။

” အင်း.. အခုလေးတင်ပဲ..” ” ကဲ.. တွေ့ပြီလေ.. ဘာပြောမှာလည်း.. ပြော…” ” လမ်းပေါ်မှာ.. မကောင်းပါဘူး.. တစ်နေရာ သွားမလားလို့…” “သွားလေ.. ဘယ်သွားမှာလဲ..” ” အင်း.. ကိုယ့်အသိ မိုတည်ရှိတယ်.. အဲ့ဒီမှာ.. နားရင်း စကားပြောရင် ကောင်းမလားလို့…” ” ဟာ.. မိုတည်ကို မလိုက်ချင်ပါဘူး..” “လာပါနန်းရယ်.. တခြားနေရာဆို ဟိုလူမြင် ဒီလူမြင်နဲ့… အိမ်ကပြန်သိသွားရင်.. မကောင်းဘူးလေ” “ကိုပြောတာတော့ ဟုတ်ပါတယ်.. ဒါပေမဲ့ နန်းက မိန်းကလေးလေ” ” လာပါ နန်းရယ်.. ဟိုရောက်ရင် နန်းကို ချစ်တဲ့အကြောင်းတွေ အများကြီး ပြောပြမယ်….” ပြောပြောဆိုဆို နန်းလက်ကိုဆွဲပြီး မီးပွိုင့်မှ ကွေ့လာသော Taxi အား လှမ်းတားကာ ဆရာစံလမ်းရှိ စိန်မိုတည်သို့ မောင်းခိုင်းလိုက်သည်။ ကားပေါ်ရောက်တော့ နန်းက ရင်တွေအရမ်းခုန်နေကြောင်း၊ ကိုယ်က တဇွတ်ထိုးလုပ်ကြောင်း၊ နန်းကို မငဲ့ကြောင်း စသဖြင့် အကြောင်းစုံ ပေါက်ပေါက်ဖောက်တော့သည်။

စိန်မိုတည်ကိုရောက်တော့ နန်းအား ကားပေါ်မှာ ခဏထားခဲ့ပြီး Reception ၌ အခန်းရ၊မရ အရင်စုံစမ်းကြည့်လိုက်သည်။ လောလောဆယ် အခန်းလွတ်က မရှိ။ နောက် (၁) နာရီလောက်မှ ပြန်လာရန်နှင့် မလာခင် ဖုန်းကြိုဆက်ရန် လိပ်စာကဒ်လေး ပေးလိုက်သည်။ Visiting ကဒ်ကို လှမ်းယူပြီး Taxi ရှိရာ ပြန်လျှောက်လာခဲ့လိုက်သည်။ ကားပေါ်မှာတော့ နန်းက ခေါင်းငုံ့ပြီး ထိုင်နေသည်။ ကားတံခါးဆွဲဖွင့်ပြီး နန်းဘေးနား ဝင်ထိုင်ကာ ရွှေဂုံတိုင်ဟိုတယ်ကို မောင်းခိုင်းလိုက်သည်။ ရွှေဂုံတိုင်ဟိုတယ်က ရွှေဂုံတိုင်လမ်းမကြီးပေါ်မှာ ရှိသည်။ လိုင်းကားများ၊ ကိုယ်ပိုင်ကားများဖြင့် အသွားအလာ ရှုပ်သဖြင့် အသိတစ်ယောက်ယောက် တွေ့သွားနိုင်သဖြင့် တော်ရုံဆို ရွှေဂုံတိုင်ဟိုတယ်သို့ မသွားဖြစ်။ စိန်မိုတည်ကတော့ ချောင်ကျသဖြင့် တော်ရုံလူ မတွေ့နိုင်။

ဒါကြောင့်လည်း အမြဲတမ်း လူပြည့်နေတာဖြစ်မည်။ ရွှေဂုံတိုင်ဟိုတယ်ရောက်တော့ Basement ရှိ Luv Channel သို့ ကားကို ဆင်းခိုင်းလိုက်သည်။ အလယ်ခန်း ရောက်တော့ Taxi ကို အတွင်းခန်းထဲ ဖင်ဆုတ်ပြီး Parking ထိုးခိုင်းလိုက်သည်။ ကားအတွင်းထဲ ရောက်သည်နှင့် အနီးရှိ Waiter က အခန်းထဲ ဝင်လာပြီး အပေါ်မှာ တင်ထားသည့် လိုက်ကာအား ဆွဲချလိုက်သည်။ Taxi သမားအား ကျသင့်ငွေကို ရှင်းပေးလိုက်ပြီး နန်းလက်ကို ကိုင်ကာ အနီးရှိ လှေကားမှ အပေါ်သို့ တက်လာခဲ့သည်။ အခန်းထဲရောက်တော့ မီးဖွင့်လိုက်ပြီး Freeze ထဲရှိ Coke တစ်ဘူးဖောက်ကာ သောက်လိုက်သည်။ နန်းကတော့ ကုတင်နားရှိ ဆက်တီ၌ ရှက်ဟန်ဖြင့် ဝင်ထိုင်သည်။ သူ့စိတ်ထဲ တစ်ခုခုကို စိုးရွံ့ပုံဖြင့် မျက်နှာလေး ဖြူဖတ်ဖြူရော် ဖြစ်နေသည်။

” နန်း.. တစ်ခုခုသောက်လေ… ” “ဟင့်အင်း.. မသောက်ချင်ဘူး..။ ကို.. ပြန်ရအောင်နော်… ဒီမှာမတော်ပါဘူး ကိုရယ်…” နန်းက လှည့်ကြည့်ပြီး ပြောသည်။ “ဘာဖြစ်လို့လဲ နန်းရယ်… ကိုတို့နှစ်ယောက်တည်း ရှိတာကို…” ” အဲ့ဒီနှစ်ယောက်တည်းမို့.. ပြောတာပေါ့…” ” နှစ်ယောက်တည်း.. ချစ်သူတွေပဲ နန်းရယ်…” ” ဟွန်း.. ဘယ်သူက ချစ်တယ် ပြောဖူးလို့လည်း…” ” ဒီအထိတောင် လိုက်လာပြီးမှ နန်းရယ်…” ” ဘယ်သူက လိုက်လာလို့လဲ.. သူပဲ ဇွတ်ဆွဲခေါ်လာပြီးတော့…” ” မရုန်းပဲ လိုက်လာမှတော့.. ချစ်လို့ပေါ့..” ” ရုန်းလို့မှ မရတာ…” ” ကဲပါ နန်းရယ်.. နန်းကို ကိုယ်တကယ် ချစ်တာပါ… ယုံနော်..” ပြောပြီး နန်းလက်လေးကို အသာဖွဖွ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ့လက်ဖမိုးလေးတွေကို ရွရွလေးပွတ်ရင်း သူ့ပါးပြင်လေးအား တစ်ရှိုက်မက်မက် နမ်းလိုက်သည်။

သူ့လက်ဖမိုးအား အသာပွတ်နေရာမှ လက်မောင်းတစ်လျှောက် တဖြည်းဖြည်း ဆက်ပွတ်နေမိသည်။ သနပ်ခါးနံ့သင်းသင်းနဲ့ နမ်းမဝတဲ့ သူ့ပါးပြင်ကနေ သူ့ရဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးစိုစိုလေးဆီ အနမ်းကို ရွှေ့လိုက်သည်။ ” ဟူး.. ဝူး..” “ကို… မကဲနဲ့ကွာ…” ပထမတော့ သူရုန်းဖို့လုပ်သည်။ သူ့အောက်နှုတ်ခမ်းကို အတင်းဖိငုံလိုက်တော့ ခဏနဲ့ ငြိမ်သွားသည်။ ပြီးတော့ လျှာလေးကို သူ့ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်တော့ သူက အလိုက်သင့် ဟပေးသည်။ သူ့လျှာနဲ့ ကိုယ့်လျှာ တို့ထိမိတော့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဖွားဘက်တော်က ထောင်းကနဲ ထလာသည်။ သူ့လက်မောင်းပေါ်ကနေ ကျွန်တော့်လက်လည်း သူ့ရဲ့ ဆံစလေးတွေဆီရွှေ့ရင်း အသာပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ထိုမှတဆင့် ပါး၊ လည်ပင်း တစ်ဆင့်ချင်း ပွတ်နေလိုက်သည်။

” ဟင်.. ကိုရယ်.. ဟင်..” သူ့ဆီမှ လှိုက်မောသံလေးတွေ ထွက်လာသည်။ သူ့လက်ကို အသာကိုင်ပြီး ကျွန်တော့်ရဲ့ ဖွားဘက်တော် ပေါ် တင်ပေးလိုက်တော့ ” အိ.. ကိုယ့်ဟာက အဖုကြီးက ဘာလဲဟင်… ” လက်ကို ဆတ်ကနဲရုတ်ပြီး တအံ့တသြ မေးသည်။ ” ဂေါ်လီဖုလေ..” ” ဟိ.. အဲ့ဒါကြီးနဲ့တွေ့ရင်.. စွဲတယ်ဆိုတာလား..” ” ပြောကြတာပဲ..” ” အား.. တော်ပြီ.. တော်ပြီ.. ပြန်တော့မယ် ကိုရယ်..” သူကပြောရင်း ပြန်ရန် ထသည်။ ” နေပါဦး.. နန်းရယ်..” ပြောပြီး သူ့အပေါ်နှုတ်ခမ်းကို ဖိကပ်စုပ်လိုက်သည်။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း သူ့ရဲ့ရင်သားတွေကို အသာဆုပ်ချေရင်း သူ့အင်္ကျီကို အပေါ်သို့ အသာပင့်တင်လိုက်သည်။ အင်္ကျီအပေါ်တစ်ဝက်လောက် ရောက်တော့ ဘရာစီယာအောက်က ပြူးထွက်နေတဲ့ သူ့ရင်သား လုံးလုံးလေးတွေကို တွေ့ရသည်။

နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းနေရာမှ ကျွန်တော့်ပါးစပ်ကို သူ့ရင်သားပေါ်ရွှေ့ပြီး နို့သီးခေါင်းလေးကို လျှာဖြင့် ဝလုံးဝိုင်းလိုက်သည်။ သူတစ်ချက် တွန့်သားပြီး ကျွန်တော့်ခေါင်းကို သူ့လက်ဖြင့် အတင်းဆွဲကပ်တော့သည်။ ” ဟင်.. ဟင်… ကိုရယ်.. ဘယ်လိုလုပ်တာလဲကွာ… သူအရမ်းဆိုးတာပဲ…” တုန်ရင်စွာနဲ့ သူ့ဆီက စကားသံတွေ ပွင့်ကျလာသည်။ ကျွန်တော်လည်း သူ့ရဲ့ နို့အုံတစ်ခုလုံးကို အသာငုံစုပ်လိုက်ပြီး လက်တစ်ဖက်က သူ့ရဲ့ ဗိုက်သားတွေကို အသာပွတ်ရင်း ချက်နားရောက်တော့ ချက်အတွင်းထဲကို လက်နဲ့ မွှေလိုက်သည်။ ဒီအချိန်မှာ သူ့ရဲ့ အသက်ရှူသံ ပြင်းပြင်းနဲ့ သူ့ကိုယ်လေးဟာလည်း လေထဲမှာ လွင့်နေသည်။ သူ့ရဲ့ထမီစကတ်ကို အသာမလိုက်တော့ အထဲက ပင်တီလေးမှာ ရွှဲစိုနေတာကို သိလိုက်ရသည်။ ပင်တီအပေါ်ကနေ ရွရွလေး ပွတ်ပေးလိုက်တော့ “အိုး.. ကိုရယ်.. နန်းတော့ သွားပါပြီ.. ကို နန်းကို.. အထင်မသေးရဘူးနော်.. ဘယ်သူမှလည်း မပြောရဘူး… နန်းမနေတတ်တော့ဘူး.. ကိုရယ်..” ပြောရင်း သူ့လက်က ကျွန်တော့်လက်မောင်းနှစ်ဘက်ကို အတင်းပဲ ဆုပ်ကိုင်လာသည်။

အောက်ကလည်း ပေါင်နှစ်ဘက်ကို သိသိသာသာ ဟပေးလာသည်။ ကျွန်တော်လည်း ပင်တီကို ဆွဲချွတ်လိုက်တော့ ပန်းရောင်သန်းနေတဲ့ သူ့ပူစီလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းတစ်ဝိုက်မှာ အရည်ကြည်လေးတွေ ရွှဲစိုနေတာ တွေ့ရသည်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဘောင်းဘီကိုချွတ်ပြီး သူ့ကို ဘေးသို့ အသာလှဲချလိုက်သည်။ ” ကို… တို့ကို ခွဲမသွားရဘူးနော်… ကို့ကိုချစ်လို့… အလိုလိုက်တာနော်…” မျက်လုံးကိုမှိတ်ရင်း ပါးစပ်က ချွဲသံတွေ ထွက်လာသည်။ ကျွန်တော့်လည်း သူ့ရဲ့ အပေါ်အင်္ကျီနဲ့ ဘရာလေးကို ချွတ်လိုက်ပြီး သူ့နို့အုံလေးကို တစ်ပြုံလုံးငုံကာ စုပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဖွားဘက်တော်ကို သူ့ရဲ့ပူစီလေးဆီ တို့ထိကာ အရည်ကြည်များကြားမှ အသာဖိသွင်းလိုက်သည်။ ” အိ.. ကိုရယ်.. ဖြည်းဖြည်း.. အ.. အ.. နာတယ်..” ဖွားဘက်တော် နည်းနည်းဝင်သွားတော့ နာလို့ထင်တယ် သူ့ဆီက ငြီးသံ ထွက်လာသည်။ အဝနားမှာတင် အသာငြိမ်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းကို ဖိကပ်စုပ်လိုက်သည်။

” အင်.. အင်..” သူ့ဆီမှ ငြီးသံထွက်လာပြီး သူ့ကိုယ်က အပေါ်ကို ကော့တက်လာခိုက် ဖွားဘက်တော်အား ထပ်ဖိသွင်းလိုက်သည်။ “အူး.. သေပြီ.. သေပြီ… ဖြည်းဖြည်း.. ကိုရယ်.. အရမ်းနာတာပဲ…” ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်အား သူ့လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် တွန်းရင်းပြောသည်။ ကိုယ့်ရင်ဘတ်ကို တွန်းထားပေမဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဖွားဘက်တော်ကတော့ သူ့ပူစီလေးထဲ တစ်ဝက်ခန့် ဝင်နေပြီ ဖြစ်သည်။ သူ့ပူစီလေးက သေးသေးကြပ်ကြပ်ဆိုတော့ ဖွားဘက်တော်ကသာ တစ်ဝက်လောက် ဝင်နေပေမဲ့ ဂေါ်လီကတော့ အပြင်ဘက် အဝမှာတင် ကျန်နေသေးသည်။ ကျွန်တော့် လက်တစ်ဖက်က ကုတင်ပေါ်ထောက်ရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် သူ့ရင်သားလုံးလုံးလေးကို ပွတ်ချေမိတော့ တွန်းထားတဲ့ သူ့လက်တွေ ဘေးဖက်ချသွားသည်။

သူ့ရဲ့ ညာဖက်နားရွက်ကို ပါးစပ်နဲ့ အသာငုံပြီး နားထဲသို့ လျှာထိုးထည့် ကလိရင်း ခါးကိုလှုပ်ကာ ကျွန်တော့်ဂေါ်လီနဲ့ သူ့ရဲ့ပူစီအစိလေးအား မထိတထိ ဖိကပ်ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ” ဟင်.. ဟင်.. ကိုရယ်.. ရင်ထဲတစ်မျိုးကြီးပဲကွာ… အထဲမှာ ရွစိစိနဲ့… တစ်ဆို့ဆို့ကြီး.. သိလား…” သူ့ဆီမှ ချစ်အောသံများ ပွင့်အံထွက်ကျလာသည်။ သူ့လက်နှစ်ဘက်က မွေ့ယာကို အတင်းဆုပ်ကိုင်ထားရင်း သူ့ဒူးခေါင်းနှစ်ဘက်မှာလည်း ကွေးလိုက်၊ ဆန့်လိုက်ဖြင့် ဂဏာမငြိမ်တော့။ သူပူစီလေးမှာလည်း အရမ်းကိုပဲ အချစ်ရည် ရွှမ်းနေပါတော့သည်။ ကျွန်တော့်ဂေါ်လီက သူ့အစိလေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း နမ်းမိချိန်မှာတော့ ” အိ… ကိုရယ်… ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ… ထည့်တော့လေ…” အားမလိုအားမရနဲ့ ကပိုကယို ထွက်ကျလာတဲ့ သူ့စကားသံ အဆုံးမှာတော့ ကျွန်တော်လည်း ခါးကိုအသာကြွပြီး ဆတ်ကနဲ တစ်ဆုံးဝင်အောင် ဖိသွင်းလိုက်သည်။

” အင်.. အိ.. ကိုရယ်..” ကျွန်တော့်ဖွားဘက်တော်နဲ့ ဂေါ်လီကတော့ ချစ်ရည်ကြည်များကြားမှ ပူစီလေးအတွင်းသို့ စီးစီးပိုင်ပိုင်ဖြင့် တစ်ဆုံးဝင်သွားပြီ ဖြစ်သည်။ ဂေါ်လီက သူ့ပူစီလေးရဲ့ အတွင်းနံရံကို ပွတ်တိုက်သွားသဖြင့် သူ့တင်ပါးများ လေထဲသို့ မြောက်ကြွတက်လာသည်။ ဖွားဘက်တော်အား အပေါ်အဝနားသို့ အသာဆွဲထုတ်ရင်း အတွင်းထဲ ဘယ်ညာ ရမ်းပေးလိုက်တော့ သူတွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး အောက်မှအတင်းကော့ကာ ပြန်ဆောင့်ပေးသည်။ ကျွန်တော့်ဖွားဘက်တော်ကို အတွင်းထဲ ဖိသွင်းလိုက် ပူစီအဝနား ဆွဲထုတ်ပြီး မွှေပေးလိုက်နဲ့ လုပ်ပေးလိုက်တော့ သူ့မှာ ထွန့်ထွန့်လူးနေတော့သည်။ အတော်လေးကြာတော့ ” ဟင်း.. ဟင်း… ကို.. နန်းစိတ်ထဲ.. ဘယ်လိုဖြစ်နေမှန်း.. မသိတော့ဘူး…” ပြောပြီး သူ့တစ်ကိုယ်လုံး အပေါ်သို့ ကြွတက်လာကာ သူ့လက်နှစ်ဘက်ကလည်း ကျွန်တော့်ခါးကို အတင်းဆွဲညှစ်ထားသည်။

သူ့ခြေနှစ်ချောင်းကို အပေါ်မှာ ကြက်ခြေခတ်ပုံစံချိတ်ပြီး ကျွန်တော့်ပေါင်နှစ်ဘက်အား အတင်းဖိချလိုက်တော့သည်။ ကျွန်တော့်ဂေါ်လီက သူ့ G-Spot ကို ထိမိသွားလေပြီ…။ သူ အထွတ်အထိပ် ရောက်သွားလေပြီ..။ ကျွန်တော်လည်း လေးငါးချက်ခန့် ထုတ်ချီသွင်းချီလုပ်ရင်း ဖွားဘက်တော်ဆီမှ အရည်ကြည်များအား သူ့ပူစီလေးအတွင်းသို့ ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။ ပြီးတော့ သူ့ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ချရင်း သူ့နဖူးလေးအား မြတ်မြတ်နိုးနိုး နမ်းမိတော့သည်။ ” ကို့ကို…. အရမ်းချစ်သွားပြီ…” ပြောပြီး ကျွန်တော့်ပါးနှစ်ဘက်အား ဖွဖွလေး နမ်းသည်။ ကျွန်တော်လည်း သူ့ကိုယ်ပေါ်က မဆင်းသေးပဲ သူ့ဆံစလေးအား အသာပွတ်ကစားနေလိုက်သည်။ (၁၅) မိနစ်ခန့် နားရင်း စကားတွေပြော၊ ရေချိုးပြီးတော့ ထပ်ဆွဲဖြစ်ကြသည်။ ဒီလိုနဲ့ (၃) ပင်ဆွဲပြီး ညနေ (၄) နာရီ ကျော်တော့ ဟိုတယ်မှ ပြန်လာခဲ့ကြသည်။ အပြန်လမ်း၌ ကားပေါ်မှာ နန်းက ကျွန်တော့်ပုခုံးကို ခေါင်းမှီရင်း ” ကို့ကို… စွဲသွားပြီ…” ဟု ချွဲချွဲလေး ပြောသည်။ ကိုယ်လည်း နန်းလိုပါပဲကွယ်။ မချင့်မရဲလေးနဲ့ အပေးကောင်းတဲ့ နန်းလေးကို စွဲသွားပြီလေ…။

အခန်း (၃)(၄)(၅) ကတော့ ဆွဲခန်းတွေချည်းမို့ စာစီမကုံးတော့ပါဘူး။ အထက်မှာ တစ်ခန်းရေးပြီးပြီဆိုတော့ ထပ်ရေးလည်း ဖတ်လို့ မကောင်းတော့ဘူးလေ။ ဒီလောက်ပဲ ဖတ်လို့ကောင်းမည် ထင်ပါသည်။ …….နောက်ပိုင်းလည်း သူလိုတဲ့အခါ ကျွန်တော့်ဆီ ဖုန်းဆက်ရင်း ဧပြီလတစ်လလုံး နေ့တိုင်းနီးပါး တွေ့ဖြစ်ကြသည်။ တွေ့တိုင်းလည်း အနည်းဆုံး (၂) ပင်တော့ ဆွဲဖြစ်သည်။ ဒီလိုနဲ့ ရန်ကုန်တစ်မြို့လုံးကို ဝင်မွှေသွားတဲ့ မေလ (၂) ရက်၊ နာဂစ်ဖြစ်ပြီး နောက်နေ့ကစလို့ သူနဲ့ကျွန်တော် အဆက်အသွယ် ပြတ်သွားသည်။ သူ့အိမ်နားမှာ ဖုန်းမရှိသဖြင့် သူ့ကို ဆက်သွယ်လို့မရ။ သူ့အိမ်ကလည်း သီတာလမ်းထဲမှာဟုသာ သိသည်။ လိပ်စာ အတိအကျ မသိ။ သူနဲ့ ဝေးသွားမှ သူ့ကို ပိုတမ်းတမိသည်။ သူနဲ့ဆုံခဲ့တဲ့ မင်္ဂလာဈေး မီးပွိုင့်ထိပ်ရယ်၊ လေဟာပြင်မှတ်တိုင်ရယ်ကို ရောက်တိုင်း သူ့ကို တွေ့နိုးဖြင့် ရှာမိသည်။ ဘာတွေဖြစ်ပြီး ဘယ်ရောက်သွားမှန်း မသိတဲ့ သူ့ကိုဖြင့် ယနေ့ထိ ရှာနေဆဲ… လွမ်းနေဆဲပါ… နန်းလေးရယ်……….။ ပြီးပါပြီ။