Month: December 2024

ဇင်မာဝင့် တယောက် စာအုပ်ထည့်ထားတဲ့ ကချင်လွယ်အိပ်ကို ရင်ခွင်ပိုက်ပြီး ရင်တထိတ်ထိတ် ဖြင့် ကျွန်းလှေကား ကြီးအတိုင်း တက်လာသည်၊ ဒီနေ့ ကိုမောင့် အိမ်သို့ စာလာသင်ရမည်မှာ တခြားနေ့တွေနှင့် မတူ၊ ဟင်းလင်းပွင့် နေသည့် အိမ်ရှေ့ တံခါးကြီးသည် သူဝင်လာသည်နှင့် အလိုလို ဂျိုင်းကနဲ့ ပိတ်သွားသည်၊ သူက တံခါးပိတ်သံကြောင့် ရုတ်တရက် လန့်သွားပြီး

အေးသန်းတို့လင်မယားကရွှာမှာနေကြတာလေသူ့လင်ငရိုးကိုကျနော်က အလုပ်အပ်ပေးတော့သူပါမြို့လိုက်လာတာပေါ့။အေးသန်းနဲ့မောင်ရိုးတို့မှာ လသားသာ ရှိသေးတဲ့ကလေးတစ်ယောက်ရှိတယ်။သူတို့လင်မယားက အလုပ်လည်းကြိုးစားတော့ အိမ်မှာပခေါ်ထါးလိုက်တယ်။မောင်ရိုးက မနက်ဆိုထမင်းချိုင့်လေးနဲ့အလုပ်သွားညနေမှပြန်လာ ။ကျနော်မိန်းမကလည်း သူ့အလုပ်နဲ့သူဆိုတော့ အိမ်ရဲ့ချက်ရေးပြုတ်ရေးကအစ အားလုံးအေးသန်းကလုပ်ပေးတယ်လေ။ပြီးတော့သူတို့နဲ့ကျနော်တို့က ရပ်ဆွေရပ်မျိုးတွေဆိုတော့သူ့အတွက် ပိုအဆင်ပြေတာပေါ့။အဲတခုတော့ရှိတယ်ဗျ အဲ့ဒါကအေးသန်းကြောင့်ပေါ့။ဒါဘာလဲဆိုတော့ဒီကလေးမက အနေ မတတ်ဘူးဗျ။ရွှာသူပီပီ ဖြစ်သလိုနေတာလေ ။သူနေတာတော့သူ့စရိုက်နဲ့သူလေ။ခက်တာကကျနော့်ကိုလာလာထိနေတာဆိုးတာ။ဒါဘာလည်းဆိုတော့တစ်နေ့ကျနော်အပြင်ကပြန်လါပြီး နောက်ဖေးသွားဖို့အိမ်အနောက်ဖက်ဝင်လါတော့အေးသန်းတစ်ယောက်အဝတ်လျှော်ရေချိုးနေတယ်လေ။သူရေချိုးပုံကလည်းကြည့်ပါဦးထမီကို ရင်မရှားဘူးတဲ့။နိုစို့ကလေးမိခင်တစ်ယောက်ရဲ့ရင်းသားတွေဘယ်လေါက်ရှိမယ်ဆိုတာ ခင်ဗျားတို့မှန်းကြည့်ပေါ့။ ကျနော်လည်း အသာ ကွယ်နေလိုက်ပြီး သူ့ကိုချောင်းကြည့်နေလိုက်တာပေါ့။အေးသန်းကတော့ဇိမ်ပြေလပြေပွတ်တိုက်ဆေးကြောနေလေရဲ့။ကျနော်တောင်အံ့သြသွားတယ်။အေးသန်းကသူ့ထမီကြီးကိုချွတ်ချပြီး သူမစောက်ဖုတ်ကြီးကို စပါရှယ်တိုက်ချွတ်နေတယ်လေ။ကျနော်လည်း မရတော့တာနဲ့

စာကိုသေချာမလုပ်ဘူး စာကိုစိတ်မဝင်စားဘူး မနေ့ကတည်းက သေချာသင်ပေးတာ အာရုံကဘယ်ကိုရောက်နေတာလည်း ပြောစမ်း ဆိုပြီး ခေါင်းကိုဒေါက်ခနဲ ခေါက်ခံထိရင်း အောင်မြင့်မြတ် တစ်ယောက်ခေါင်းလေးပွတ်ရင်း အားးး သေပါပြီဗျာ နာလိုက်တာ ဝသန် ကလည်း မတရားပဲ ခေါက်ပစ်တာ သူ့အသားမဟုတ်တိုင်း မညှာဘူး ဘာ ဝသန် ငါ နင့်ထက် အသက် ၁၃နှစ်လောက်ကြီးတယ် နားလည်လား ပြီးတော့

ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း ကျွန်တော်သည် ဟိုတယ်တွင်လာတည်းနေသော ဧည့်သည်အစ်ကိုအရွယ်တစ်ယောက်နှင့် ပုံမှန်ကားလိုက်ဖြစ်နေသည်။ ဧည့်သည်ရဲ့နာမည်က ကိုထွန်းဖြစ်ပြီး တောင်ကြီးမြို့မှာနေသည်။ ကုန်ကားတွေထောင်ထားပြီး ကားကိစ္စအတွက်လာကာ တစ်ပတ်ဆယ်ရက်လောက်တည်းခိုနေသည်။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်သည် ပျော်တတ်သူများဖြစ်၍ နှစ်ရက်မြောက်သောနေ့တွင် တော်တော်ခင်သွားကြသည်။ ထိုညနေတွင်ပင် သူကိုညစာထမင်းစားဖို့ စားသောက်ဆိုင်ကို လိုက်ပို့ပေးရပြီး ကိုထွန်းသည် အရက်အပြင်းကို တော်တော်များများသောက်ကာ အမူးလွန်နေသလို ဖြစ်နေသည်။ ဆိုင်မှထွက်လာတော ့ ည (၁၀)

မှောင်မိုက်နေသောကောင်းကင်ပြင်ထက်မှာ ကြယ်ရောင်တချို့က စိန်ပွင့်လေးများကြဲပက်ထားသကဲ့သို့ တလက်လက်ဖြင့် လင်းတခါမှိန်တလှဲ့ ဖြင့် သူတို့တတ်နိုင်သော အလင်းကလေးဖြင့် ကမ္ဘာမြေထက်သို့ လင်းချပေးနေသည်။ ပူလောင်ပြင်းပြသော နွေလယ်ညရဲ့ မှောင်မိုက်မှု့အောက်မှာပတ်ဝန်းကျင်တခုလုံး တိတ်ဆိတ်လို့နေသည်။ သုတ်ကနဲတိုက်ခတ်လိုက်သော လေပြည်ညင်းတစ်ချက်ကြောင့် အမှောင်အောက်မှာအိပ်ငိုက်နေသော သစ်ပင်တို့လူးလွန့်လှုပ်ရှားသွားကြသည်။ “ရှဲ….” ကနဲတိုက်ခတ်လိုက်သော လေပြည်ညင်းရဲ့တိုးဝှေ့ကျီစယ်မှု့ကြောင့်လားမသိပေမဲ့တစ်ခုသော တစ်ထပ်တိုက်ကလေးရဲ့အခန်းငယ်လေးထဲမှ အသက် ၃၀ ဝန်းကျင်ရှိ အမျိုးသမီးတဦး အိပ်ယာထက်မှ ဖျပ်ကနဲ