Category: AI

ဖိုးတုတ်က မနီကို လုလင်ပြန်ချိန်အကြောင်း ရှင်းပြနေ၏။ လူငယ်သလောက် ဗဟုသုတကြွယ်သော ဖိုးတုတ်ကို မနီ အံ့သြနေသည်။ သူမပင် ဒီဝေါဟာရတွေ မသိတော့။ ငယ်ငယ်ကတော့ ကြားဖူးသလိုရှိ၏။ ဘာအဓိပ္ပာယ်မှန်းတော့ မသိ။ ဖိုးတုတ်က ဆက်ပြောသည်။ “ ရှေးမြန်မာမင်းတွေ လက်ထက်က တောက လူပျို ကာလသားတွေဟာ နေပြည်တော်ကြီးနဲ့ဝေးတော့ ရွှေဗဟိုရ် စည်သံတွေ မကြားရဘူးပေါ့

ကျွန်တော့်နာမည်က ဦးအောင်ကျော်မိုး။ သာကေတထဲမှာ ကျော်မိုးအိမ်ဆောက်ပစ္စည်းဆိုင် ပိုင်ရှင်ဆိုပြီး သိကြတယ်ဗျာ။ အသက်ကတာ့ ၃၃ နှစ်။ ဆယ်တန်းကျပြီးကတည်းက ကျောင်းဆက်မတက်တော့ဘဲ မိဘက ချေးငှါးပေးတဲ့ အရင်းအနှီးလေးနဲ့ တစ်နိုင်တစ်ပိုင် လျှပ်စစ်ပစ္စည်ဆိုင် Electronics Shop လေးဖွင့်ရင်း နေလာခဲ့တာ။ ကျွန်တော့်အသက် ၂၅ ရောက်တော့ ဆိုင်က အတော့်ကို အောင်မြင်နေပြီ။ အာ့နဲ့ လျှပ်စစ်ပစ္စည်းက

အောင်ထွန်းတို့မိသားစု လေးယောက်။ အစ်ကိုဖြစ်သူက တာဝန်နှင့် တစ်နယ်တစ်ကျေးမှာ၊ အဖေကတော့ ကုန်တင်ကားမောင်း၊ အမေကတော့ ကွယ်လွန်သည်မှာ ရက်ပိုင်းသာ ရှိသေးသည်။ အောင်ထွန်း ပညာရေးမှာ ဆယ်တန်းအောင်ပြီးကာစသာ ရှိသေးသည်။ သင်းသင်းနွယ်မှာ အသက်က ၂၇ အိမ်ထောင်သည်။ အဖေဖြစ်သူက ဘုရားဂေါပက တစ်နေကုန် ဘုရားမှာ။ အမေကတော့ လေဖြတ်နေသည်။သင်းသင်းနွယ်မှာ ဝါသနာအရ ယောက်ျားဖြစ်သူ အလုပ်မှပန်းတိမ်ပစ္စည်းများကို

ကျွန်မ နာမည်က သီတာပါ။ အသက်က ၂၅ ပေါ့။ ကိုကျော်နဲ့ အိမ်ထောင်ကျတာ ၄ နှစ်ပြည့်ခဲ့ပြီ။ ကျွန်မဟာ အတော်လှတဲ့အထဲမှာပါတယ်။ ပြောရမယ်ဆို ကျောင်းတက်တုန်က Major Queen အပြင် အခြား Talent ပိုင်း အကပိုင်းတွေမှာပါ ထူချွန်ခဲ့ပြီး ကောင်းလေးတွေကြားမှာ နာမည်ကြီးခဲ့တာပေါ့။ ကိုကျော်နဲ့ မတွေ့ခင် ရည်စား ၈

လက်ထပ်ပြီးမှ ကျွန်မ သိလိုက်ရတာက ကျွန်မ ယောက်ျားက ကျွန်မကို မချစ်ဖူး ဆိုတာပဲ။ မင်္ဂလာဦးညမှာ ကျွန်မကို ကောင်းကောင်း မလိုးပေးဘဲ သူ့ဒယ်ဒီနဲ့ သူ့မိထွေး လိုးနေတာကို ထိုင်ကြည့် နေတယ်။ ပြီးမှ ကျွန်မကို ပါကင် လာဖောက်တယ်။ လိုးနေတုန်း ယောက္ခထီးက အခန်းထဲ ဝင်လာပြီး အဆင်ပြေလား လာမေးသေးတယ်။ ကျွန်မယောက်ျားက

ဖြိုးသူဆိုတာ ငယ်ငယ်ကတည်းက အာကာတို့နဲ့ ဆော့ဖော်ဆော့ဖက် အိမ်နားနီးချင်း သူငယ်ချင်းပါ။ ကလေးဘဝ အရွယ်တုန်းက စစ်တိုက်တမ်း ကစားရင် ဖြိုးသူက အာကာ့မိန်မနေရာက အမြဲနေပေးတဲ့ ကျားဆိုးလေးပါ။ တဲဘုတ်လေးဆောက်ပြီး အသီးရွက်တွေခူးပြီး အုတ်မှုတ်ခွက်နဲ့ အသုတ်ရောင်းခဲ့တဲ့ စစ်သားလေးရဲ့ မယားပေါ့။ အခုတော့ အရွယ်ရောက်လာကြမှ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် စကားအခေါ်အပြော သိပ်မရှိကြတော့။ အာကာက စော်တလိုင်း

အကြောင်းတိုက်ဆိုင်လာပြန်တော့ ငယ်ငယ်ကအကြောင်းတွေ သတိရမိသည်။ အဲ့တုန်းက သူက ၂၁ ဝန်းကျင်လောက်၊ broken family ဖြစ်တာကြောင့်ရော မိဘတွေနဲ့ အတူမနေရတာကြောင့်ပါ ။ ဆိုးလို့ရမျှ ဆိုးနေတဲ့အချိန်၊ ဆေး၊ အရက် ၊ ဆက်စ် အကုန်လုပ်သည်။ အပေါင်းအသင်းတွေထဲမှာ အကောင်ကြီးကြီး သားသမီးတွေ ပါတယ်ဆိုတော့ လုံခြုံတာလဲပါသည်။ ပေါင်းတဲ့အပေါင်းအသင်းတွေကလဲ ဒီ society

သီးတင်းကျွတ် လပြည့်ကျော် တစ်ရက်နေ့ ညလေးက မိုးတိမ်သားကင်းကင်းနဲ့ ကြည်လင်တောက်ပနေသည်။ ရပ်ကွက်ထဲက ကလေးငယ်တွေရဲ့ ဗျောက်ဖောက်သံက ရပ်ကွက်တစ်ခုလုံး ဟိုမှသည်မှ သောသောညံနေသည်။ “ဖေဖေ နားညီးနေပြီထင်တယ်” “မညီးပါဘူး သမီးရယ် ဖေဖေတို့ ငယ်ငယ်ကလဲ ဒီလိုပဲ ကစားကြတာပါပဲ” ဝရံတာကနေ အိမ်ထဲကို ဝင်လာရင်း ဘေးက စတီခုံလေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တဲ့ ချွေးမလေးကို ဦးထွန်း

မိုးလင်း ကတည်းက အသဲအသန် ရွာသွန်းနေသော ကိုရွှေမိုးက ညနေရောက်မှာသာ လုံးလုံးတိတ်သွားတော့သည်။ ဇွဲကိုက ဆိုင်ရှေ့မှာ ပစ္စည်းလေးတွေ ပြန်ခင်းရင်း ဈေးဝယ်သူ အလာကိုသာ ထိုင်စောင့်နေမိတော့သည်။ မိန်းမက ဆိုင်အတွင်းက စက်ချုပ်ရင်း ညည်းသံသဲ့သဲ့ကို ကြားမိတော့ ပြုံးမိပြန်သည်။ ကျွန်တော့်နာမည်က ဇွဲကို ပါ။ အမျိုးသမီး နာမည်က မိုးမြင့်သူ ပါ။ ကျွန်တော်က

“ဟာ စိတ်ပျက်စရာပဲကွာ ဖုန်းဘေလ်ကလည်း ကုန်သွားပြန်ပြီ” ရုံးပိတ်ရက်မို့ မိမိအိမ်လေးထဲတွင် အေးဆေးစွာ အင်တာနက် သုံးမည်ဟု ကြုံးဝါးထားကာ သုံးတောင်မသုံးရသေးဘူး ဘေလ်က ကုန်သွားသည်။ မင်းမင်းခန့်တယောက် ရေရွတ်ရင်း ငွေတသောင်းထုပ်ယူကာ ခပ်လှမ်းလှမ်းက ကုန်စုံဆိုင်လေးသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ သူသည် ဤရပ်ကွပ်လေးသို့ ပြောင်းရွှေ့ကာ ငှါးရမ်းနေထိုင်သည်မှာ မကြာသေးပေ။ မနက်အလုပ်သို့သွား ညပြန်အိပ်မို့လည်း သူအား လူသိပ်မသိပေ။