Category: News

ကျွန်တော်က မန္တလေးဇာတိဖြစ်ပြီး ၁၀တန်းအောင်တော့အမှတ်မှီသဖြင့် (တီတီစီ ) ကျာင်းသို့တက်ခဲ့သည်။ ကျောင်းဆင်းပြီး ခန္တီးမြို့သို့တာဝန်ကျသဖြင့် သဘောင်္ပေါ်ရောက်နေသည်။ အခန်းယူထားသဖြင့် ဘေးဘက်ခုတင်မှာ မည်သူနှင့်ကျမည်ကို ရင်ခုန်မိသည်။ သားအမိလား ဘာလားတော့မသိ။အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်နှင့် အမကြီးတစ်ယောက်အခန်းထဲသို့ဝင်လာသည်။ အဒေါ်ကြီးပုံကနေကောင်းဟန်မရှိ ။အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်ရောက်သည်နှင့်လှဲတော့သည်။ အမကြီးကထိုင်စရာနေရာမရှိတော။အပြင်ဘက်ထွက်လမ်းလျှောက်လိုက် သူ့အဒေါ်ကို လာကြည့်လိုက်လုပ်နေတော့ ကျွန်တော်ကုတင်မှာ ထိုင်ရန်ဖိတ်ခေါ်လိုက်သည်။ကျွန်တော့်ကုတင်မှာ ထိုင်လို့ရပါတယ်ခင်ဗျ းးးးးးးးး ကျေးဇူးပါမောင်လေးရယ်။အဒေါ်က လမ်းကျဆင်းမှာရယ်းးးးးး

မလွှဲသာလို့သာ ရီလေးမှာ စက်ဘီးကို ဆွဲပြီး ထွက်လာရသည်။ ဒီကြည်ကြည်အေး ဆိုသော မိန်းမဆီကို သွားချင်တာမ ဟုတ်ပေ။ ဒီမိန်းမက ရပ်သိရွာသိ နှာဘူးမဖြစ်သည်။ အသက်က သုံးဆယ်လောက်။ လူကတော့ လှသည်။ မိန်းမချင်း မနာလို လောက်အောင် လှသည်။ သူက ဈေးရုံထဲတွင် ကလေးဝတ် အဝတ်အစားလေးတွေ ရောင်းသည်။ ဒါပေမယ့် ဒါက

ဒေါ်တင့်တင့်တယောက် ခင်ပွန်းသည်တာဝန်ကျရာ တောင်ကြီးကို လိုက်မသွားမိတာ အမှားကြီးမှားသွားပလား စိတ်နဲ့ တညလုံးအိပ်မပျော်ခဲ့ဘူး။ အိမ်ထောင်သက် ၁၀နှစ်သက်တမ်းမှာ တခါမှအယိုးမပျက်ခဲ့တဲ့ အရာရှိဦးမောင်မောင်ဟာ မနေ့ကပဲ တောင်ကြီးကို ယာယီပြောင်းရွှေ့သွားရတယ်။ တကယ်တော့ ဦးမောင်မောင်ဟာ ဒေါ်တင့်တင့်ထက် ၁၀နှစ်အသက်ကြီးတယ်။ဒေါ်တင့်တင့်ဆိုပေမယ့် အသက်က ၃၅နှစ်။ ငယ်ရွယ်နုပျိုသွေးသားတောင့်တတဲ့အရွယ်။ အရာရှိကတော်မို့သာ ဒေါ်တတ်ခေါ်ရတာ ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားက ခုချိန်ထိ လန်းတုန်း။ ဒီလိုနဲ့ဒေါ်တင့်တင့်တယောက် မနက်စောစောထ

နံမည်က ဖြိုးကိုကို။ ဒါပေမယ့် အသိမိတ်ဆွေတွေရော၊ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေကရော ဖြိုးလေးလို့ ခေါ်ကြတယ်။ အရပ်ရှည်ပေမယ့် ပိန်ပြီးသွယ်တယ်။ အသားဖြူတော့။ ပိုးဟပ်ဖြူလို့ ကျောင်းမှာတုန်းက နံမည်ပြောင်ခေါ်ကြတယ်။ အလုပ်လုပ်တာက ဆောက်လုပ်ရေးလုပ်ငန်းသုံး ပစ္စည်းတွေ ရောင်းတဲ့ ကုမ္ပဏီ တစ်ခုမှာ ဂိုဒေါင်စာရင်းကိုင်တဲ့အလုပ်လုပ်တယ်။ ဂိုဒေါင်မှာ အလုပ်လုပ်ရင်း ကိုရာဇာနဲ့ ခင်ခဲ့တယ်။ ကိုရာဇာက အရပ်မြင့်ပြီး အသားညိုတယ်။ အလေးတွေဘာတွေ

သံဇီ ဆိုတဲ့ လူကောင် ထွားထွား သကောင့်သားကလည်း ပါဒနိင်ငံဧ။် အရှင် မဖြစ်မည့် မင်းသမီး စောနန်းအား ကယ်တင် ဖို့ စေလွတ်လိုက်သည့်လူပေါင်းသုံးဆယ်…ဝါ…ကြောင်ရိုင်းသုံးဆယ်ထဲမှ တစ်ကောင်ပင်ဖြစ် သည်။သူဧ။်လမ်းကြောင်းအတိုင်း သတ်မှတ်နယ်မြေကို သတ်မှတ်ချိန်အတိုင်း အရောက်ချီတက် ထိုး ဖေါက်ဝင်လာသူ ဖြစ်သည်။ ဒီနေရာ အရောက်မှာ နီဂရီ အရိုင်းမလေး ရေချိုးနေသည်ကို အမှတ်မထင်တွေ့ရှိရာမှ …

ပွကြီး ထံသို့လူပျိုပေါက် ချာတိတ် င အောင် နှင့် င စိုး တို့အလာစိပ်နေသည်။ ည တိုင်း ရောက်လာ၊ ကိုပွကြီး ရွှီးသမျှနားထောင် ၊ ၁၀ နာရီလောက်မှ ပြန်ကြ တော့ကွာ ဆိုမှ ဒယိ ဒရွတ် ထ ပြန်သည်။ ကိုပွကြီး က အ ရွှီးကောင်းသည်။

ဇော်ထွန်းနိုင်ဆိုတဲ့ကျနော်ကအခုတစ် ကောင်ကြွက်ဖြစ်နေပြီ။ ငယ်ငယ်ကတည်းကအမေဆုံးတယ်။ ကျောင်းပြီးတော့အဖေဆုံးပါးသွားပြန်တယ်။ လူ့လောကအလယ်မှာတစ်ယောက်တည်းကျန်နေတယ်။ ပျင်းရိစရာအရမ်းကောင်းတယ်။ ဒါတောင်မှအဖေကနေစ ရာအခန်းလေးတခန်းပေးထားခဲ့ပြီးပညာ လေးတတ်အောင်ကျောင်းထားပေးခဲ့လို့ပါ။ တကယ်တမ်း တစ်ယောက်တည်းသမားဆိုတာကအကွပ်မရှိတဲ့ကြမ်း ပရမ်းဗတာလို့ပြောပေမယ့်ကျနော်အဲဒီလိုမနေခဲ့ဘူး။ ဘာလို့မနေတာလဲမေးရင်ကျနော်မိမဆုံးမဖမဆုံးမလို့အပြောမခံနိုင်တာ။ တကယ်စဉ်းစားကြည့်ရင်မိဘမရှိတော့တဲ့ကျနော်ကိုအဲဒီလိုပြောရင်မှန်နေတာလေ။ ဆုံးမပေးမယ့်မိဘမှမရှိတော့တာ။ ကျနော်သာဆိုးသွမ်းနေရင်ကျနော့်ဘဝကအချုပ်ထဲရောက်ရင်လည်းလာထုတ်ပေးမယ့်သူကမရှိဘူးလေ။ အခုတော့ကျနော်လေတမလွန်ဘဝရောက်နေတဲ့မိဘတွေ စိတ်မပူစေရဖို့ဘဝကိုရိုးရိုးသားသားကြိုးစား ပြီးရပ်တည်တယ်။ အဖေအမေတို့ဆုံးမခဲ့တဲ့ ရိုးသားမှု့ဂုဏ်ကတသက်စားမကုန်ဆိုတာကို လက်တွေ့ကြုံရတော့တယ်။ ကျနော်မှာနေ ထိုင်ဖို့အိမ်ရှိတယ်။ အဲဒီအတွက်စိတ်မပူရဘူး၊ ဒါပေမယ့်ငွေမရှိဘူး။ ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာအလုပ်ဝင်ရင်းကခင်ခင်ငြိမ်းဆိုတဲ့မိန်းကလေးနှင့်တွေ့ကြတယ်။ ခင်ခင်ငြိမ်းကလည်းနယ်ကပဲအဆောင်မှာနေရင်းအလုပ်လာလုပ်တာပါ။

အိပ်ယာပေါ်မှာလဲလျောင်းရင်း ကျွန်တော် မျက်နှာကျက်ဆီသို့သာ ငေးမောရင်း လက်ရှိဖြစ်ပျက်နေတဲ့ အကြောင်းအရာတခုကို စဉ်းစားလို့နေမိပါတော့တယ်…ကုတင်ဘေးမှာတော့ ပြီးခဲ့တဲ့ မိနစ် ၃ဝလောက်က ဟန်နီမွှေနှောက်ထားတဲ့ အိပ်က ပွင့်ရက်သား..သူမကတော့ ကျွန်တော့်ဘေးမှာ ခံစားချက်မဲ့တဲ့မျက်နှာ၊ ငြင်းသွဲ့စွာ အသက်ရှူရင်း ဘေးတစောင်းလဲလျောင်းကာ စောင်ထူထူအောက်ကနေ ကျွန်တော့်ကို ပွတ်သတ် ယုယလျက်… ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာတော့ မမျှော်လင့်ဘဲ ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ သူမကိုတွယ်တာစိတ်နဲ့အတူ ပြောမပြတတ်တဲ့ ပျော်ရွှင်မှုတခုကို

ကလင် ကလင် ခေါင်းလောင်းသံကြောင့် သော်သော်စမ်းတစ်ယောက်ကောင်းခန်းရောက်မှမီးပြတ်သွားရသည်။အိမ်မှာဘယ်သူမှမရှိတုန်း အပြာကားကြည့်ပြီး အမှန်အကန်သွားတိုက်နေတာ ခေါင်းလောင်းသံကြောင့်ဖီးငုတ်သွားရခြင်းပင်။ “အရေးထဲဘယ်သူလဲမသိပါဘူး” တီဗီကိုပိတ်ပြီး အပြင်ကိုထွက်ကြည့်လိုက်တော့ သူ့အစ်ကိုဝမ်းကွဲ မင်းမင်းရောက်လာတာဖြစ်သည်။သော်သော်စမ်း၏ အဒေါ်ဘက်မှ စပ်ပါမှ တော်သော ဆွေမျိုးဆိုပေမယ့် ငယ်ငယ်တည်းက သူ့ကို အလိုအလိုက်ဆုံးမို့အစ်ကိုတွေထဲမှာ မင်းမင်းကို အချစ်ဆုံးဖြစ်သည်။ “ကိုကြီးပါလား လာလေ ပေါ်မလာတာတောင်ကြာပြီ ဖုန်းလည်းမဆက်ဘူး နေမကောင်းများဖြစ်နေလားဆိုပြီးစိတ်ပူနေကြတာ ခုရော အလုပ်ကိစ္စနဲ့လာတာပဲလား”

“မိုးထက်ရေ…. ဟဲ့ မိုးထက်” ဟူသော အသံနှင့်အတူ ခန္ဓာကိုယ်ကို အတင်းလှုပ်နေသည့် ခံစားချက်ကြောင့် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် အိပ်ချင်မူးတူးနှင့် မျက်လုံးကို အတင်းဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ “ဟာ” “မေ… နင်မပြောမဆိုနဲ့ ငါ့အခန်းထဲ ဝင်လာပြန်ပြီ” ကုတင်ပေါ်ထိတက်ကာ လာနှိုးနေသည့် ငယ်သူငယ်ချင်းငရှုပ်မ လှလွန်းမေကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် ဆူပုတ်ပုတ်နှင့် ငေါက်လိုက်မိသည်။ ငေါက်သာငေါက်ရသည် ဒင်းလေးက ဘယ်တော့မှ